Als een dierbare overlijdt, volgt naast al het regelwerk en alle verdriet ook een periode van terugkijken. Terugkijken met een lach en terugkijken met een traan. Read more
Fileleed
Een druilerige novemberochtend. Ik ben op weg van Assendelft naar de bloemist in Landsmeer om het bloemstuk van een familie op te halen en de linten te controleren voor een uitvaart en sta in de file. En met mij vele anderen. De radiopresentator vertelt dat door ongelukken en het slechte weer het een hele drukke ochtendspits is. Maar eigenlijk ben ik blij dat ik in de file sta. Read more
Licht in de duisternis
Het was een mooie lentedag. De zon en de vele kaarsjes verwarmden de aula. De zon was die dag een cadeautje, de kaarsjes waren een bewuste keuze van de familie. Het waren geen drie kaarsjes, ook geen tien, het waren maar liefst 85 kaarsjes, aangestoken door alle aanwezigen. 85 Kaarsjes want de overledene was 85 lentes oud geworden.
Het aansteken van een kaarsje voor een overledene, we doen het al sinds mensenheugenis. Maar waarom doen we dit eigenlijk? Waarom biedt dit ons troost en steun in moeilijke tijden? Read more
Een zorg minder
Hadden we jullie maar meteen gebeld!’, verzuchtte een familie nog niet zo lang geleden. Mevrouw was die nacht overleden en door omstandigheden werd op dat moment een andere uitvaartonderneming gebeld. Toen die de volgende dag tegen de afspraak in niet langs kwam, zat de familie met de handen in het haar. Via kennissen wisten ze ons alsnog te vinden en heeft een van onze uitvaartbegeleiders de familie verder begeleid. Het is lastig om vlak na het moment van overlijden een uitvaartbegeleider te moeten kiezen, maar een goede keuze daarin kan veel zorgen uit handen nemen, zoals blijkt uit bovenstaande situatie.
Een mooi eerbetoon
En dan ineens is het zover.
Na maanden van zorg is de tijd gekomen om afscheid te nemen van Jaap, mijn lieve man, onze vader, schoonvader en opa. Dit afscheid hebben we met ons gezin heel bewust kunnen nemen. Eerst de zorg thuis, dan de hulp van Buurtzorg en daarna het verblijf in het Hospice Thuis van Leeghwater. Dagelijks waren we allemaal in de gelegenheid om nog even met hem te praten of gewoon bij hem te zijn. Hij vertelde nog veel verhalen en daarbij ook zijn laatste wensen. Sommige wensen waren verrassend en sommige ook helemaal niet.
Opluchting
,,Waar heeft hij die spullen allemaal gelaten. Ik weet nog dat we samen ‘zo’n man’ over de vloer hebben gehad. We hebben best wel veel besproken. Dacht ik. Potverdorie, waar heeft hij die spullen nou neergelegd.” Corry loopt naar de witte kast in de kleine aanleunwoning. De kasten zijn keurig ingericht, maar tamelijk leeg. Haar oude handen bibberen, maar gaan resoluut door de bruine en groene klappers.
Van taboe tot applaus
Of je nu in Suriname woont, Mexico of China, in ieder land gaan de mensen anders om met de dood en worden uitvaarten anders vormgegeven. Maar ook dichter bij huis zijn de verschillen opvallend groot. Ons kikkerlandje is misschien wel ‘het beste land’ om in te overlijden, want alles is bespreekbaar en de keuzes zijn enorm: van koffie met cake tot een goed glas wijn met hartige zalmtartaar, van een traditioneel kerkkoor tot live pianomuziek en van betekenisvolle stilte tot een spontaan applaus in het crematorium.
Orgelspel en kippenvel
Het regelen van de muziek tijdens de uitvaart lijkt makkelijker te zijn dan ooit. Gewoon even een MP-3 bestandje uploaden of een Spotify-playlist samenstellen en klaar ben je. Of was het in de tijd van de elpees en livemuziek misschien toch zo gek nog niet?
Meer doen dan je werk
‘Er wordt gezegd, dat sterven ‘big business’ is voor uitvaartbedrijven. Dat gevoel had en heb ik bij Uitvaartverzorging De Vries niet. Zij zorgen ervoor, dat jij rustig toe kunt leven naar het afscheid van je dierbare. Dat is in mijn optiek meer doen dan je werk. Veel meer dan je werk.’
Sterven met een gerust hart
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was in Sloten. De eerste keer dat ik alleen naar een familie ging, waarvan de man was overleden. Met zweterige handen hield ik mijn koffer vast en een gevoel van jeugdige zenuwachtigheid bekroop me bij het aanbellen. Een jonge vrouw deed de deur open. In de grote woonkamer zaten de overige familieleden en ik druk het zachtjes uit als ik zeg dat ik daar niet met open armen ontvangen werd. Read more