Als een dierbare overlijdt, volgt naast al het regelwerk en alle verdriet ook een periode van terugkijken. Terugkijken met een lach en terugkijken met een traan.
Terugkijken kun je alleen doen. In eigen gedachten. Je denkt terug aan de eerste keer dat jullie elkaar ontmoetten, aan die fantastische vakantie samen in Portugal en aan de mooie gesprekken die jullie konden hebben.
Terugkijken kun je ook samen doen. Tijdens de uitvaart samen luisteren naar zijn of haar favoriete muziek, met je kinderen de fotoalbums doorbladeren of met je moeder naar de plek waar je vader zo graag kwam. Terugkijken hoort bij de dood en bij het leven.
Ook wij kijken terug. Afgelopen jaar was ons jubileumjaar en hebben we weer veel mensen mogen begeleiden na het overlijden van een dierbare. We mochten samen met hen mooie en ook moeilijke momenten delen. We mochten samen met hen terugkijken en hen een beetje op weg helpen om weer vooruit te kijken.
We kijken ook terug op al die momenten dat we in dit jubileumjaar onze gezinsrouwauto konden aanbieden aan families. De 22 jaar oude rouwauto met vier zitplaatsen die we speciaal hebben aangeschaft om de mensen voor ons 25-jarig jubileum iets extra’s te kunnen bieden, iets unieks. Mij staat nog helder voor de geest die keer dat tijdens het eerste gesprek met een nabestaande bleek dat haar man een liefhebber van klassieke auto’s was. Hij deed niets liever dan in hun oldtimer mooie ritjes maken. Met zijn vrouw aan zijn zijde.
De ogen van deze mevrouw lichtten helemaal op toen ik aangaf dat ze in onze rouwauto met haar man nog eenmaal samen hun favoriete rondje door de polder konden maken. Dat ze zelf mocht rijden vond ze in eerste instantie spannend, maar al snel zag ze in hoe mooi het zou zijn als nu zij chauffeur mocht zijn van haar man.
Op de dag van de dag van de uitvaart stapte ze bij haar woonhuis, toch wat zenuwachtig, achter het stuur van de Volvo. ‘Is het niet gek om dit te gaan doen?’, vroeg ze mij. ‘En wat als ik onderweg overmand raak door verdriet?’ Ik wist haar gerust te stellen en zo vertrok ze. Een uurt later kwam ze zelf aanrijden bij het crematorium. Ze vertelde dat ze tijdens het laatste ritje, samen met haar man, muziek had geluisterd. Mooie muziek waarbij ze een traan had gelaten, maar ook een aantal vrolijkere liedjes. Liedjes waarbij ze terugdacht aan de vele concerten waar ze samen naartoe waren geweest.
En daar in die Volvo, kon ze terugkijken op het leven dat ze samen met haar man gedeeld had. Terugkijken met een traan om wat nooit meer terug zou komen. Maar ook terugkijken met een lach. Een lach omdat ze zich gelukkig prees dat ze met hem samen heeft mogen zijn en heeft mogen genieten van wie hij was. Daar in die Volvo besefte ze dat op deze manier terugkijken haar troost bood. En met die gedachte kon ze ook weer vooruitkijken en liep ze even later met opgeheven hoofd de aula in.