De ruimte waar ik ben voelt als een thuis. In het midden staat een robuuste houten tafel met acht stoelen, sfeervol behang siert de wanden en kussens vormen een mooi kleurpalet met de blauwe bank die tegen de wand staat. Het voelt als een thuis, maar dat is het niet.
Verderop in de gang is een andere kamer. De deur staat open. Het licht binnen is gedimd en er branden wat kaarsen. De sfeer is ook hier huiselijk. Het is echter geen huis, het is een afscheidslocatie in Amsterdam. Op deze plek hebben we de opbaring verzorgd van een veel te jong overleden man, in deze kamer kan zijn gezin afscheid van hem nemen.
Dit gezin heeft gekozen voor de 24-uurskamer, zodat de weduwe samen met haar kinderen zelf met de sleutel op ieder gewenst moment naar haar man kan en bij hem kan zijn. Zo zitten ze regelmatig bij hem, in gedachten of pratend met elkaar. Ze aaien hem over zijn wang als ze daar behoefte aan hebben en draaien zijn favoriete muziek.
De dagen verstrijken en het gezin neemt op geheel eigen manier afscheid. ‘Wat was het hier prettig’, vertelt de weduwe mij als we de afscheidslocatie op de dag van de uitvaart verlaten. ‘We konden zo ontspannen bij mijn grote liefde zijn, het voelde vertrouwd. Net als thuis.’ Ik ben blij dat ik dit voor haar hebben kunnen regelen.
In dit geval heeft het gezin gekozen om de overledene buitenshuis op te baren, maar vaak kiezen mensen ervoor om de overledene thuis te houden. En als die wens er is, is dat eigenlijk altijd wel mogelijk. Vaak is dat op een mooi plekje in de woonkamer, in het eigen bed in de slaapkamer en onlangs heb ik een opbaring verzorgd in de werkruimte waar de overledene zijn praktijk had.
Soms creëer ik een apart hoekje in de kamer, met kamerschermen, zodat de mensen zelf kunnen kiezen of ze even bij de overledene willen zijn of gewoon in de huiskamer aan de eettafel willen zitten. Ik neem bloementafels mee zodat alle bloemstukken mooi bij de overledene kunnen staan en als er veel belangstellenden komen leg ik alvast een herinneringsboek neer. Wat zo fijn blijkt te zijn aan een thuisopbaring, is dat het écht thuis is. Het is de vertrouwde omgeving waar de overledene vaak jaren met plezier heeft gewoond, waar het gezin samen mooie herinneringen heeft gemaakt.
Wat nog helder op mijn netvlies staat is de opbaring van meneer De Jong. Hij woonde op het terrein waar ook zijn eigen bedrijf op stond. De eerste dagen lag hij opgebaard in de woonkamer van het huis dat hij en zijn vrouw met liefde hadden opgebouwd. Daarna hebben we hem naar een van de loodsen van zijn eigen bedrijf gebracht. En daar stond hij, niet alleen te midden van zijn eigen gezin en personeel, maar ook te midden van zijn eigen tractoren en machines, want dat was zo’n belangrijk deel van zijn leven geweest. En ook al was deze opbaring niet in een woonhuis, voelde het voor iedereen toch als thuis.
Deze column is geschreven door Christa Smit van Uitvaartverzorging De Vries, in overleg met familie De Jong