,,Ik heb je advies nodig. Het is voor mij de eerste keer dat ik zoiets meemaak en ik weet niet wat ik moet doen”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. De weduwe heeft het over haar hond Olly. Sinds het overlijden van haar man twee dagen geleden zit hij onophoudelijk te piepen bij de voordeur. Hij eet niet, drinkt niet en slaakt om de zoveel tijd diepe zuchten. Na twintig jaar in het vak moet ik haar eerlijk bekennen, dat ik ook niet precies weet hoe dat werkt. De weduwe klinkt verdrietig. Na het plotselinge verlies van haar man, kan ze haar rouwende hond er even niet bij hebben.
Nadat we hebben opgehangen, bedenk ik me dat we wel heel veel verhalen hebben gehoord over huisdieren die zich na een overlijden anders gaan gedragen. Maar in twintig jaar tijd is mij nog nooit om advies gevraagd. Ik kan me eerlijk gezegd ook weinig voorstellen bij de zorgen van de weduwe. Wij zijn thuis niet opgevoed met liefde of empathische gevoelens voor huisdieren. Laat staan dat ik zou weten wat een hond nodig heeft die zijn baasje lijkt te missen. Maar na tien minuten op Google zie ik dat we Olly misschien kunnen helpen in zijn rouwproces. En dat hij er recht op heeft om op zijn eigen manier afscheid te nemen.
Olly lijkt een vrolijke hond. Zijn staart kwispelt in een vrolijke kadans, als de kleine blonde viervoeter met stekelige haren samen met zijn bazin het uitvaartcentrum binnenloopt. Henk ligt in een aparte kamer keurig opgebaard in een open kist. ,,Henk zou dit eens moeten weten”, zegt de weduwe. ,,Ondanks dat het verdrietig is, had hij het geweldig gevonden dat Olly nog even afscheid van hem komt nemen.” Op internet hebben we gelezen dat het goed is om de hond zelf te laten ervaren wat er met het baasje aan de hand is. Het advies is dan ook om de hond na het overlijden op het bed van zijn overleden baas te zetten, dan kan hij de nieuwe situatie op zijn eigen manier verwerken. De weduwe zet Olly dapper bij Henk op zijn buik. Het beestje begint te snuffelen en likt zachtjes Henks handen. Dan legt hij zijn kop op zijn borst, alsof hij verbinding met hem maakt en tegelijkertijd voelt dat het tijd is geworden om afscheid te nemen. Waarna hij ineens uit de kist springt. Bij de weduwe rolt een traan over haar wang. Ze pakt Olly op en zegt: ,,Wat ben ik blij dat we dit gedaan hebben”, terwijl we samen het uitvaartcentrum uitlopen.
Die Olly, wat lief eigenlijk. Ik had niet verwacht dat ik empathische gevoelens bij een hond zou krijgen, maar ik hoop oprecht dat zijn rouwproces een beetje snel gaat. Dat ie niet de komende weken blijft wachten bij de deur, maar dat hij accepteert dat zijn baasje nooit meer terugkomt. De kop op de borst van Henk heeft indruk op me gemaakt. Het was een mooi tafereel. Ik ben blij dat dit me is overkomen, dat Henk en Olly me in korte tijd geleerd hebben hoe hecht de band tussen mens en dier kan zijn. Overal moet een eerste keer voor zijn.
Vanwege de privacy zijn de namen van de nabestaanden gefingeerd.