Bij binnenkomst in de ziekenhuiskamer zit één kleindochter aan het voeteneinde, terwijl de ander haar opa voorzichtig begeleidt met het eten van de net uitgedeelde groentesoep. Op de grijze stoel aan een tafel zit de oudere dame die ons gebeld had of we langs wilden komen om de uitvaart te bespreken van haar 91-jarige vriend, met wie zij inmiddels twintig jaar samen was. Op tafel staat een transistorradio waaruit zachtjes klassieke muziek klinkt. Alhoewel de artsen van mening zijn dat de man nog zou herstellen van zijn heftige teelbalontsteking, heeft hij zelf het gevoel dat hij snel zal sterven. ,,Ik had ook niet verwacht dat einde ineens zo snel in zicht zou zijn. Dus laten we de uitvaart goed regelen”, zei hij verzwakt maar helder.
Ondanks de vredige en rustige sfeer in de kamer, wordt al snel duidelijk dat de familieverhoudingen hier niet zo vredig zijn. De enige dochter van de stervende vader heeft hij al jaren niet gezien, omdat zij zijn nieuwe vriendin niet kon accepteren. Zijn kleindochters wilden hun opa beschermen tegen de conflicten die ontstaan als de dochter en vriendin samen in een ruimte zijn, dat zij aparte bezoektijden voor hun moeder hebben geregeld. Hierdoor was de dochter zo beledigd dat ze dan liever helemaal niet kwam. Ondertussen bespreken we de uitvaart: er komt een dienst in de kerk en een ceremonie in het crematorium; vijf liedjes en aandacht voor zijn eenvoudige doch rijke leven vol sport en vrijwilligerswerk.
Onderweg naar huis blijft de heldere stem van de stervende vader mij bij. Een vader die ooit zijn dochter heeft voortgeduwd in een buggy, haar heeft leren fietsen, haar in een tijd dat dat voor meisjes nog niet normaal was heeft laten studeren en haar heeft geholpen een zelfstandige vrouw te worden. Zijn kleindochters willen hem beschermen tegen het conflict. Maar ik vraag me af of hij wel bescherming nodig heeft. Wat zou er gebeuren als hij op zijn sterfbed de rollen om kon draaien. Wat als hij, na jarenlange ruzie, zelf zou bepalen op welke manier hij afscheid wil nemen van zijn enige dochter? Kunnen zijn kleindochters hun opa voor hun gevoel laten vallen, om hem de kans te geven op eigen benen te staan? Het is nooit te laat om mensen de regie over hun eigen leven terug te geven.
Alhoewel ik normaal gesproken slechts als mediator optreedt tussen ruziënde familieleden na het overlijden, voelt het alsof ik hier het verschil kan maken vóór het sterven Ik bel een van de kleindochters en vraag of ik mijn visie mag delen. ,,Ik snap wat je bedoelt, het is een mooie gedachte. Ik ga het overleggen”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Twee weken later gaat de telefoon, de vader is in het ziekenhuis overleden. Met zijn dochter aan de ene kant en zijn vriendin aan de andere kant. De kleindochters hadden afstand genomen en hebben daarmee nog net op tijd hun opa de kans gegeven om op zijn manier het leven te verlaten.