Freek Plaatje Geen reacties

„Het mooiste van de muziek, staat niet in de noten”, stond bovenaan de rouwkaart. Tot twee jaar geleden was de 97-jarige oud-politieagent slagwerker geweest in de politiekapel. Nadat hij vanwege zijn gezondheid, na zestig jaar bij de kapel, moest stoppen met de muziek ging zijn gezondheid snel bergafwaarts. Zo vertellen zijn kleinkinderen aan de eettafel in de kleine lichte aanleunwoning. Aan tafel zit ook de 93-jarige vriendin van de overleden oud-agent en we wachten nog op zijn enige dochter. De spanning aan tafel is duidelijk voelbaar. Vlak voor het overlijden was de dochter gebeld om afscheid van haar vader te nemen, maar daarvoor hadden ze elkaar jaren niet gesproken. De overledene had haar jaren geleden onterfd, maar daar was de dochter nog niet van op de hoogte. De kinderen hadden geen contact meer met hun moeder. De dochter had haar achterkleinkinderen nog nooit gezien. En de vriendin van de overledene kon niet met de dochter door een deur. Op z’n zachts gezegd.
„Hoi”, is het enige wat alle familieleden tegen elkaar zeggen bij binnenkomst. Ik pak mijn map uit mijn tas en vraag of er wensen over de  uitvaart bekend zijn. Ergens onder uit een la haalt de vriendin wat vage aantekeningen die ooit gemaakt zijn. „Pa wil een religieuze uitvaart”, zegt zijn dochter stellig. „Wat een onzin. Opa geloofde al jaren niet meer in god”, gaan zijn kleindochters er tegenin. „Pa wil drie volgauto’s”, zegt zijn dochter. „Opa was een hele zuinige man, dat zou hij zonde van het geld vinden”, zeggen zijn kleinkinderen resoluut. De spanning is bijna ondraaglijk.
Als uitvaartverzorgers komen we vaak terecht in gezinnen waar pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden begraven zijn, maar op het moment van overlijden herrijst het oude zeer. Hoe graag wij ook zouden willen dat families het bijleggen, zodat ze rustig de uitvaart kunnen bijwonen, is meestal het beste wat wij kunnen doen, ervoor zorgen dat iedereen betrokken wordt bij de te nemen beslissingen en tevreden op de uitvaart terug kan kijken. Er komen twee afscheidsmomenten, een voor de dochter en een voor de rest van de nabije familie. De dochter blijkt wel goed contact te hebben met de familie van haar inmiddels overleden moeder. We zorgen ervoor dat zij elkaar kunnen steunen aan de linkerkant van het gangpad. De vriendin, de kleinkinderen, achterkleinkinderen en de familie van vaders kant zitten aan de rechterkant van het gangpad. Op de dag van de uitvaart is er een dienst in de kerk, zijn er drie volgwagens en veel sprekers. De politiekapel speelt live in het crematorium. De zangeres verwarmt de aula met ‘The greatest love of all’ van Whitney Houston. Zijn achterkleindochter speelt een stuk van Gustav Mahler op haar viool en tussen de sprekers door klinken drie muziekstukken. Daar was iedereen het overigens meteen over eens. De oud-slagwerker had een uitgesproken muzikale voorkeur, waar iedereen zich in kon vinden. De tekst op de rouwkaart was treffend: het mooiste in de muziek was een beetje eenheid binnen dit gebroken gezin.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *