Maandag 6 oktober 2014. Ik werd gebeld door mijn collega of ik om 12.30 uur een overlijden wilde bespreken in Assendelft. Op het afgesproken tijdstip belde ik aan. Veel informatie had ik niet. Alleen dat er een rechercheur van de Amsterdamse politie was overleden; 49 jaar. ‘Ziek’ had ik zelf ingevuld, maar het bleek om een totaal onverwachts overlijden te gaan.
Eén van de drie zoons van Claudia, de partner van Arco, deed open. Ik condoleerde Justin en vroeg of hij mij binnen even wilde aangeven wie wie was, zodat ik daar een beeld bij had. Claudia vertelde wat er was gebeurd. Arco voelde zich al een paar dagen niet zo lekker. Zomaar, plotseling, ging het helemaal fout. Ze hebben alles geprobeerd om hem te redden, maar het mocht niet zo zijn. En daar zaten we dan… In plaats van voorbereidingen te treffen voor zijn 50e vejaardag op 13 oktober, werd zijn uitvaart besproken. De familie had eigenlijk om Marco de Vries gevraagd, omdat ze hem al kenden, maar omdat het meteen zo goed klikte wilden ze dat ik hen verder hielp. En dat wilde ik zelf ook graag.
Het was de wens van Claudia om de uitvaart van Arco op zijn verjaardag te houden. Ik moest even slikken. Wat heftig … In grote lijnen namen we door wat er allemaal geregeld moest worden en in samenwerking met de politie, district Amsterdam Noord, ben ik alles gaan regelen. Zij leverden de foto voor op de rouwkaarten, wij maakten de tekst. Een gedicht van Claudia, een stukje van zijn beide dochters uit een eerder huwelijk en een korte, krachtige groet van zijn broer Gert. Mannen van weinig woorden, de essentie weergegeven.
In nauw overleg met de politie werd er een draaiboek gemaakt. Op de dag van de uitvaart zou Arco vanuit crematorium Zaanstad, waar hij lag opgebaard, worden opgehaald door een witte rouwwagen om, onder begeleiding van politie-escorte, langs zijn woning te rijden. De familie zat achter de rouwwagen in twee witte volgwagens. Het was indrukwekkend. Ik had voorin de voorste wagen plaats genomen. Achter mij Claudia, haar kinderen, moeder en broer. Er werd gehuild, maar ook gelachen. Het voelde alsof we in een Koninklijke stoet zaten. De collega’s van Arco hielden het verkeer tegen. Rotondes werden vrijgehouden, de A 8 … alle banen leeg voor ons. Vier motoren voorop en twee erachter. Mensen bleven, uit respect. Voor het woonhuis stonden we een tijdje stil.
Terug bij het crematorium hadden ruim honderd agenten en nog eens zo’n tweehonderd vrienden, familie en bekenden een erehaag gevormd. Ik liep voor de rouwwagen uit, de dochters van Arco ernaast. De één in haar verpleegstersuniform, de ander in haar politie-uniform, dat ze net had gekregen. Achter de rouwwagen liepen Claudia, Gert en de andere familie. Aan het einde van de erehaag volgde de politiegroet door de leidinggevenden van het corps.
De dienst duurde ruim twee uur. Er werden prachtige woorden gesproken en er lag een zee aan bloemen. E r was muziek, met daarbij foto’s uit het leven van Arco, uitgezocht door zijn dierbaren en collega’s. We sloten af met een staande ovatie voor Arco. Een moment van ontlading. De belangstellenden namen afscheid door een laatste groet te brengen, waarna de familie en meest intieme vrienden buiten vijf witte duiven los lieten om Arco te begeleiden. De vijf kinderen gooiden ze de lucht in, vanuit hun hand. Claudia liet een witte ballon op in de vorm van een hart. Het was zo mooi.
Voor Arco zelf had het allemaal niet gehoeven, te veel poespas. Maar voor zijn dierbaren was het perfect. Veel eer voor een man wie dat toekomt. Want dat hij zeer geliefd en gerespecteerd was, bleek uit alles. Wàt een gemis! Ik heb nog regelmatig contact met de familie. We hebben zulke intense dagen samen meegemaakt. Ze hebben een speciaal plekje in mijn hart.
Nanine Plaatje