Een druilerige novemberochtend. Ik ben op weg van Assendelft naar de bloemist in Landsmeer om het bloemstuk van een familie op te halen en de linten te controleren voor een uitvaart en sta in de file. En met mij vele anderen. De radiopresentator vertelt dat door ongelukken en het slechte weer het een hele drukke ochtendspits is. Maar eigenlijk ben ik blij dat ik in de file sta.
Zo achter mijn stuur heb ik tijd om me geestelijk wat voor te bereiden op de uitvaart van straks. Het draaiboek heb ik gemaakt, met daarin alle watjes en wanneertjes. Bijna alles is nu op orde. Alleen nog even de bloemen ophalen bij de bloemist. Maar het is fijn om even stil te staan bij wat er deze dag gaat gebeuren. En ook bij wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Het warme contact met de nabestaanden, de thuisopbaring die we zo mooi vorm hebben kunnen geven en de bijzondere rouwkaart.
Ben ik er klaar voor? Alleen nog even omkleden. Ik voel me als Mr. Bean in dat filmpje waarin hij zich in zijn groene mini Cooper omkleedt en zelfs zijn tanden weet te poetsen. Ook ik vis van mijn achterbank mijn nette jasje en wissel die op een momentje van stilstand om met mijn vestje. En dan nog mijn schoenen. Het is fijn om met gympjes auto te rijden, maar ik moet straks toch echt mijn nette schoenen aan. Een jasje wisselen is nog wel te doen in een auto. Schoenen wisselen wordt lastiger. Maar de file heeft gelukkig lange periodes van stilstand dus ook deze wisseltruc lukt me.
En tanden poetsen? Toen ik nog thuis was en zag dat het verkeer erg opstroopte had ik snel mijn tandenborstel in m´n tas gegooid en ben ik snel de auto in gestapt. En na enige twijfel heb ik mezelf ergens ter hoogte van Oostzaan overgehaald om daadwerkelijk wat tandpasta op mijn tandenborstel te doen en m´n tanden te poetsen.
Op de bloemen na is nu echt alles op orde. En met het extra uurtje dat ik op voorhand aan mijn planning heb toegevoegd, hoef ik me niet meteen zorgen te maken over de tijdsplanning. Maar naarmate de file dikker wordt en de tijd oploopt, blijft er weinig van mijn extra uurtje over. Het bloemstuk ophalen begint nu in het gedrang te komen en ik besluit een andere route te pakken.
Als ik daar een verkeersregelaar tegenkom die me terugstuurt naar waar ik vandaan kwam, besluit ik mijn collega te bellen. Hij stelt me gerust en neemt de coördinatie van het bloemstuk op zich. Ik ga nu rechtsreeks naar het crematorium van Zaandam. Uiteindelijk kom ik daar tegelijkertijd aan met de bloemen. Met m’n gepoetste tanden, m’n nette jasje, de juiste schoenen aan mijn voeten én het bloemstuk in mijn handen vang ik de familie twee minuutjes later op…
Na de condoleance gaf de familie aan dat ze het heel fijn vonden hoe de uitvaart was verlopen en dat de bloemen mee naar huis gaan omdat ze zo mooi zijn. Tevreden neem ik de complimenten in ontvangst. Op deze druilerige novemberdag ben ik blij dat ik in de file stond, dat ik stond te wachten tot ik verder kon rijden. Blij ook dat ik verder kon rijden, blij dat ik niet de reden was van de file.